Ќе продолжиме со вториот дел од стратегии за настап на меѓународен пазар на транснационалните компании. Првиот дел од овој серијал можете да го прочитате: Стратегии за настап на меѓународен пазар – Дел 1 .
3. Целосна сопственост
За да ги избегне можните проблеми, транснационалните компании најчесто одбегнуваат да работат преку посредници, туку се определуваат за остварување на целосна сопственост. Во тој случај ризикот е поголем но и профитите се поголеми, а се остварува самостојност во работењето и одлучувањето.
Оваа меѓународна стратегија, компанијата ја реализира преку отварање на филијала во земјата домаќин или преку превземање на домашните компании. Домашните компании можат да имаат проблеми, па продажна цена да биде пониска, но мора да се вложи напор да се промени лошиот имиџ на старата компанија. Купената компанија може да биде и без проблеми, при што се продолжува со разој на позитивните текови. Ова е многу брз начин на влегување на компанијата во други земји.
Ефектите на купување се поголеми доколку купената компанија има одредени производствени капацитети, а уште поважен фактор е компанијата да има развиена дистрибутивна мрежа. Комплексните проблеми врзани за локалната влада, синдикатот, дистрибутерите и интересните групи, може брзо да бидат совладани со помош на знаењето и искуството на локалните вработени.
Доколку превземената компанија е мала, полесно доаѓа до културна и деловна асимилација од страна на големата компанија, но доколку преземената (купената) компанија е голема и со веќе развиена деловна култура, тогаш може да се јави силен отпор кон промените и со тоа да се поремети работењето. Овие турбуленции ќе траат се додека не се воспостави заедничка деловна култура.
Доколку во компанијата постои отпор кон промените, тогаш треба да се затворат одредени капацитети, да се реорганизира нивната структура, да се прераспределат обврските, да се промени системот на контрола, да се промени мотивирањето и наградувањето, да се изврши редизајнирање на производните процеси и производи и да се отпуштат луѓето кои создаваат пречки во промените.
Отварањето на сопствена филијала, во некои услови може да биде следено со совладување на разни видови на бариери и ограничувања, но бидејќи се работи за искусни компании најголемиот број на ризици се земени во предвид. При преземањето на странската компанија, мора да се води сметка и за постоење на различни културни вредности, како и за другите проблеми врзани за меѓународното работење. Доколку не е во можност да спроведе свој начин на работење, компанијата може да процени дека нема да постигне успех во работењето и не влегува во таа земја. Компанијата која спроведува ваква политика има потполна контрола врз профитот, врз технологијата, врз одлучувањето, односно врз целокупната сопственичка слобода. Компанијата при тоа го превзема комплетниот ризик.
4. Партнерство
Партнерството е меѓународна стратегија за соработка помеѓу компаниите во реализирањето на проекти или соработка во определени подрачја.
Наместо компанијата сама да го освојува пазарот со директни инвестиции, таа може да размислува за соработка со други компании. Кооперативниот однос ја зголемува силата на компаниите кои влегуваат во партнерски однос, преку заеднички вложувања, здружување на знаењата и слично, со што ризикот се намалува, а профитот се дели.
Во кооперативен однос, за излез на меѓународниот пазар можат да влезат две или повеќе компании од една земја или две или повеќе компании од различни земји. Можно е тие компании да се интегрираат или едната да ја откупи другата, со што се создава појака и поголема компанија со поголеми можности. Клучен сегмент во работењето е да се одбере квалитетен партнер, бидејќи партнерите заеднички ги внесуват во бизнисот ресурсите со кои располагаат.
5. Joint ventures
Joint ventures или заедничко вложување, е меѓународна стратегија базирана на договор помеѓу две или повеќе компании за остварување на заеднички потфати.
Оваа стратегија е слична на партнерството, но за разлика од партнерството кое се базира на долгогодишна соработка, ова работење е временски, финансииски и проектно ограничено. За реализирање на друг проект, потребно е повторно да се изврши договарање.
Компаниите кои се вклучени во заедничкиот проект, по реализирањето на проектот, може никогаш повеќе да не соработуваат. Тоа се случува поради две причини.
Заедничките вложувања се уште еден начин, каде партнерите од иста или различна држава, вложуваат заедно во истите проекти и во зависност од висината на вложените средства, добиваат право на одлучување и делење на профитот. Пример, доколку една фабрика во нашите средини има добар потенцијал за развој, но и недостасуваат пари за технолошкиот развој или за други потреби, тогаш се вклучуваат одредени компании од слична бранша и заеднички продолжуваат со работа.
Заедничкото вложување нуди повеќе предности:
- Придонесува за зголемување на финансиите на локално ниво.
- Го намалува влијание на инфлацијата и девалвацијата.
- Бара помалку инвестиции во однос на стратегијата на стекнување на сопственост.
- Обезбедува брз начин на вработување во локални и пошироки услови.
- Локалните партнери можат да обезбедат материјали, маркетинг мрежа, дозволи од владата, заеми и други бенефиции.
- Постоењето на локален партнер може да ја намали можноста за експропријација, воведување на рестриктивната политика од страна на владата и слично, но можни се конфликти помеѓу партнерите.
Бидејќи ова е проектно вложување кое е финансиски и временски ограничено, можностите за конфронтацијата се минимални. Кога е во прашање заедничкото вложување, определени земји бараат исполнување на определени отстапки како: минимално учество на домашните партнери, вработување на домашната работна сила во определен процент, учество на домашниот кадар во управните органи и слично.
Продолжува:
About Илија Чубровиќ
Speak Your Mind